. . .

ნუ შემაღონე ტიალო,

ნუ შემიკალი ხელშია,

სულ შენს გარშემო ვტრიალობ,

თუმც უშენობა მერჩია.

ბაგე გახსნილი  ვივლიდი ,

არ დავიდენდი ცრემლასა,

მზეს შევხვდებოდი  ღიმილით,

გავუსწორებდი მზერასა.

მტერ გამიმრავლდის, დუშმანი,

უმისოდ ყოფნაც ძნელია,

გამაფხიზლებენ, ღმერთმანი,

თორო სამყარო  ჭრელია,

ავს_კარგად  მოგაჩვენებენ,

შხამს შეგასმევენ წვეთითა,

თუმც დამაკლებენ ვერაფერს,

სიკვდილსაც ვხვდები ლხენითა.

ცუდია? ყოფნის სასჯელად

თავის გამხდარა მტერია,

მიაც ამ ქვეყნის შვილი ვარ,

მაგრამ ვერაფერს ვშველია...

გულო!

როგორ სძლებ საგულეს,

რაით არ ამამიხდები...

შენც,

სიკვდილივით სიმართლევ,

ტიალ საწუთროს უხდები...

06.01.2012

* * *

ღაწვზე ქარგავენ ცრემლს ფანტელები,

სულზე მადნება ღამე  ფიქრებად,

ვიცი, სულ მალე ჩამოვბერდები,

ჩემი ცხოვრებაც  ჩამოიქნება...

სამყაროს ადევს ფერი სიმშვიდის,

ვერ ამათრთოლებს შემოღამება,

განა განვლილ გზას მივტირი? ..

– არა!

გზა, გასავლელი მეცოტავება...

10.01.2012

* *

ისრე ჯავრიანი ფიქრი შამამიჩნდა,

ვიცი, ჩემი სისხლის ჩუმი ყივილია,

ბარად ფიქრებს  ვაგებ ისევ არაფრისგან,

შორს კი მოთმინებით მთები მიმელიან.

ცაზედ მოჯარება იწყეს შავ ღრუბელთა,

მდუმარ  მწვერვალებზე ჯანღი ეკიდება,

ზამთარ ნაადრევად ივსებს  ვრცელ  უბესა,

დღეებს შესჩვევიათ მალ_მალ  შებინდება...

წელი შემომაცვდა  უკვე მერამდენე,

საწუთროს ფერმკრთალი სიმშვიდით ვუღიმი,

უძილობა კვნეტავს ზამთრის გრძელ ღამეებს,

ბუხარს შევსჩენიორ  მდუმარე კუნძივით...

11.11.2011