ჩემთვის რომ
ეკითხათ,
-სად არისო,
ამ სამყროს საწყის_სასრული...
დაუფიქრებლად,
შენს
თვალებზე მივუთითებდი...
და თუ
მხატვრის ფუნჯს,
მხოლოდ
ერთხელ ,
მომაწვდიდა ვიღაც მავანი,
ჩემს გულს
მოლბერტად გავშლიდი და
შენს
სიმშვიდისფერ სევდას,
კრძალვით
ამოვქარგავდი...
თუკი ოდესმე,
გზად
შემხვედრი ვინმე გლახა,
ხელგაწვდილი
შველას ითხოვს,
თრთოლვით
გამთბარი,
უკანასკნელ
ძალ_ღონეს არ დავიშურებდი,
რა
გამაჩნია...
ანდა რა
მაქვს დასაკარგავი...
საწუთრო
ჩემთვის დროებითი სამოსელია,
თუმც არ
მჩვევია,
საუნჯეთა
თელვა ფეხებით...
სიყვარულია,
ამ სამყაროს
საწყის_სასრული,
და უფალივით,
მხოლოდ
ლოცვით თუ შევეხები...
როგორც
დაყუდებული ბერი კლდეში,
სტრიქონებში გავიხიზნები,
რადგან
არაფერი
მაახლოვებს უფალთან ისე,
როგორც ლოცვა
და სათუთი ფეთქვა რითმების...
და როცა
მკითხავენ...
-სად
არისო, ბედნიერება...
შენი
გულისკენ,
გზას არავის
მივასწავლიდი...
მხოლოდ იმისთვის
მოვედი ქვეყნად,
რომ ჩემი
სული,
სანთელივით
დამენთო შენთვის...
26.05.2012