დამემგზავრე

Freitag, 10. August 2012

ადამიანმა



თვალების უკან ჩავილაგე ცრემლის სურები,
სიმშვიდის ფერი ავიფარე,  უგრძნობ  ნიღაბად,
რამ შეგაშფოთათ, დღეს სიკეთის  გავხდი მსურველი,
და ყველა სურვილს ავუსრულებ თუნდაც  ,,ვიღაცას“.

დაუკითხავად  გადაფურცლავს  დრო  ამ  ნაკვალევს,
ყველა   ნაბიჯი  მე სიკვდილთან დამაახლოვებს,
და გულის მახრა,  ერთადერთი ფიქრი მაწვალებს,
რომ შეიძლება,  სიყვარული აღარ მათრობდეს...

გავკადნიერდი...
შენ, სამყაროვ! .. მეცოტავები...
-გთხოვთ, გამატაროთ  ამ კარს მიღმა...
-სივრცე არ მყოფნის...
შიში ჩამდგარა თვენს თვალებში, მე შორს წავედი...
მაშ, გაიმეტეთ ის მცირედი, ჩემი სამყოფი...

დედა(მიწაზე)  როცა შემქმნეს  ადამიანად,
ციდა სითბოსთვის, თავდახრილი გისრულებთ თხოვნებს,
გული მოწყენით შემოჩენილ ფიქრებს მიმალავს,
რომ შეიძლება, ის მცირედიც  არავის ჰქონდეს...

თვალების უკან ჩავილაგე ცრემლის სურები,
მბორგავი სული ამ სამყაროს სად არ მიადგა,
ღმერთო! ვეცადე, თუმც შეცდომებს მაინც  ვუშვებდი,
ამაზე მეტი ვერ შევძელი ადამიანმა...

08,08,2012

Keine Kommentare:

Kommentar veröffentlichen