ფერდობებს
ჯანღ დასწოლია, მგლისფერი,
კაცმანდაური არსად გყავს
მთავ!
რად არ ჩამოიქცევი...
კოპებ შეკრული ნისლები
ბანი–ბან გადმოდიოდნენ,
ვერ შეხვდნენ, კაცის ნაბუდარს
სისხამს მამალი ჰყიოდეს.
ნასახლარები მდუმარედ
მიეგებვიან სტუმარსა,
ჩამოსხდებიან საფიხვნოს,
ქარი უწეწავთ ურვასა,
ჩამოუტარებს საამო
მწყემსთ სალამურის სტვენასა,
მომხვდური ურჯულოსავით,
ჩაშლილ ყორესა ზვერავსა.
ჭიუხს დამღიან კალთის ქვეშ,
დარდი გასჩრია ტიელი,
წინაპართ ძვალშესალაგზე
მუხლსა შლის გადამთიელი...
მთას ჯანღის პერანგ ჩაუცვამს
ტკივილს ვით დაიჩიოდა,
დამალულს იდუმალებით
ჯავრს გულში ჩაიტიროდა...
**********************
გახსოვდეს,
წუთისოფელი
ასე ყოფილა ნიადამ:
_ იზომვის
სახელ_სირცხვილით,
სიკვდილ_სიცოცხლით კი არა...
