ხან, კალამს დავეღირები,
ვცოდვილობ ლექსის წერასა,
ეგება თვითონ ვირჩევდი,
ჩემივე ბედისწერასა.
მთა_ბარს მოსდრეკენ ფიქრები,
სწადიათ ყოფნა შენთანა,
ნაავდრალ ღრუბლად ვიშლები,
თოლნი გეძებენ ყველგანა.
ჯიუტად, ცრემლებს ვიშრობდი,
გელოდი გულის კართანა,
ისე დამღალე სიშორით,
ეხლა მივდივარ სხვასთანა...