დარდებო

ისევ მამიხველთ დარდებო,
იცით, კარს ფართოდ გაგიღებთ,
ლექსით  მსურს მოგიალერსოთ,
მერე კი, მთებში წაგიღებთ...
იქავ დაგკარგავთ ნისლებთან,
იქავ წანწალსამც მოიხდენთ,
ჯავრი სულ დაგავიწყდებათ,
ყვავილთა მკერდზე მოილხენთ...
მემრ შამავუსხდეთ საფიხვნოს,
თქვენი სატკივარ მაჰყევით,
მე ჩემსას ვიტყვი, ნიავიც
მაგვხელავს, ამბის წამღები.
მე რად რა  შამამეჩვივნეთ,
შამამჩენიხართ ქადილით,
რაით არ გასჩნდით ვაჟებად,
რომ დამეჩაგრეთ წადილით...
დარდებო! გამჩნევთ,  გულისა
კარს ჩამამიხსნით, ჭრიალით,
თქვენც დაღალულხართ, ბედისა
წაღმა–უკუღმა ტრიალით...