საწყის_სასრული...

ჩემთვის რომ ეკითხათ,

-სად არისო, ამ სამყროს საწყის_სასრული...

დაუფიქრებლად,

შენს თვალებზე მივუთითებდი...

და თუ მხატვრის ფუნჯს,

მხოლოდ ერთხელ ,

მომაწვდიდა  ვიღაც მავანი,

ჩემს გულს მოლბერტად გავშლიდი და

შენს სიმშვიდისფერ სევდას,

კრძალვით ამოვქარგავდი...

თუკი ოდესმე,

გზად შემხვედრი ვინმე გლახა,

ხელგაწვდილი შველას ითხოვს,

თრთოლვით გამთბარი,

უკანასკნელ ძალ_ღონეს არ დავიშურებდი,

რა გამაჩნია...

ანდა რა მაქვს დასაკარგავი...

საწუთრო ჩემთვის  დროებითი სამოსელია,

თუმც არ მჩვევია,

საუნჯეთა თელვა ფეხებით...

სიყვარულია,

ამ სამყაროს საწყის_სასრული,

და უფალივით,

მხოლოდ ლოცვით თუ შევეხები...

როგორც დაყუდებული ბერი კლდეში,

სტრიქონებში  გავიხიზნები,

რადგან

არაფერი მაახლოვებს უფალთან ისე,

როგორც ლოცვა და  სათუთი ფეთქვა რითმების...

და როცა მკითხავენ...

-სად არისო,  ბედნიერება...

შენი გულისკენ,

გზას არავის მივასწავლიდი...

მხოლოდ იმისთვის მოვედი ქვეყნად,

რომ ჩემი სული,

სანთელივით დამენთო შენთვის...

26.05.2012