დროსთან ერთად ,თითქოს ამინდიც შეშლილიყო, ირგვლივ, თეთრად დაფერილ მიდამოს წვიმით ემუქრებოდა ზეცა, ერთხელ შევავლე თვალი, მინდოდა შინაგანი ფორიაქის მიზეზი იქნებ ზეცაზე წამეკითხა...
მეტრომ როგორც ყოველთვის არ დაიგვიანა, სულ უკანა სკამს მივაკითხე (ესაც ჩვევა) მიუხედავად იმისა რომ თითქმის ცარიელი იყო, მაინც განმარტოვებას ვეძებდი...
...და მეც არ ვიცი იმ სკამთან რამ მიმიყვანა...
...ჩემს გვერდით გაზეთი იდო, ვიღაცამ ალბათ დატოვა აღარ ჭირდებოდა და...
გავიფიქრე ჩემთვის და ფიქრების გასაფანტად გაზეთი გადავშალე...
კუთხეში მქრქალმა ფოტომ მიიქცია ჩემი ყურადღება და ფოტოს ქვემოთ სტატიის სათაურს ძლივს შევავლე თვალი ,,Armut und Poesie“ , რომ ერთადერთი მკვეთრი ასოებით აკრეფილი სიტყვით იწყებოდა სტატია: Georgien.......
სუნთქვა შემეკრა...
Armut und Poesie
Georgien ,,Dass dieses Land magisch ist, traf mich unerwartet. Es hat meine Vorurteile entkräftet und machte meine Rückkehr unausweichlich. Vielleicht auch, weil meine Wurzeln irgendwo inmitten der Karawanenwege des Ostens liegen... Die Argonauten Kamen hierher auf der Suche nach dem goldenen Vlies. Hier war Prometheus an den Fels gekettet. Die Götter leben hier.“
Nicht nur die Götter leben in Georgien. Es ist immer noch ein Land der Widersprüche, des Aufbruchs und der Treditionen. Die Fotografen, Robert Capa, Henri Cartier-Bresson, Antonie D`Agata und Martine Franck konnten dem Sog nicht widerstehen, bereisten seit 1948 immer wieder das Land und entdeckten nicht nur das Erwartbare: die Armut, das Leiden unter dem Stalinismus, die Freude am Alkohol. Sie fanden auch eine stille Poesie in vielen Dingen, einen Willen zum demokratischen Aufbruch und den Kampf gegen die Demokratie...
გაჭირვება და პოეზია
საქართველო ,, რომ ქვეყანა მაგიური ძალის მატარებელია, ჩემთვის მოულოდნელი აღმოჩნდა. ამან ჩემს რწმენას ძალა გამოაცალა და ჩემი უკან დაბრუნებაც აუცილებელი გახადა, შეიძლება კიდეც იმიტომ, რომ ჩემი ფესვები სადღაც აღმოსავლეთ ქარავანის გზაშია გადგმული... არგონავტები აქ მოვიდნენ ,,ოქროს საწმისი”_ს საძებნელად, აქ იყო პრომეთე კლდეზე მიჯაჭვული, ღმერთები აქ ცხოვრობდნენ.” არა მხოლოდ ღმერთები ცხოვრობდნენ საქართველოში, ეს არის კიდევ წინააღმდეგობების, ამბოხის და ტრადიციების ქვეყანა... ზეგავლენა იმდენად ძლიერი იყო, ფოტოგრაფებმა (Capa, Henri Cartier-Bresson, Antonie D`Agata und Martine Franck) ვერ შეძლეს წინააღმდეგობის გაწევა, 1948 წლიდან მოგზაურობდნენ ისევ და ისევ ქვეყანაში და ამჩნევდნენ არა მხოლოდ იმას რასაც ელოდნენ: გაჭირვება, უკმაყოფილება სტალიანის პოლიტიკისადმი და შვებას ალკოჰოლში, არამედ ისინი ხედავდნენ თითქმის ყველაფერში მშვიდ პოეზიას, ხალხის სურვილს დამოუკიდებლობის მოპოვების და ბრძოლას ბიუროკრატიის წინააღმდეგ...
