მოსჩანხართ, როგორც ჭირისუფალნი,
მთებო !!!
გლოვობთ, თუ ეს სიზმარია?
კოპებშაკრულნი მიცქერთ მუქარით...
დღეს მზეს სხივებით თქვენს ჯირგვ სხეულზე,
ღვთიური ლოცვა არ უქარგია,
სიკვდილ სიცოცხლე ხომ არ შეუღლდნენ?
მთებო რად გხედავთ შავ სუდარიანს...
იქნებ ზმანებამ წამიღო წუთით
და სატკივარმა დამნისლა თქვენმა,
მზერაში დამხრჩვალ ცრემლების შუქით
თქვენ შემასწავლეთ, დარდის დათმენა...
ალბათ ვაებას როგორც ყოველთვის
მკვდარი შვილივით, ჩაიკრავთ გულში,
წუთისოფელში ჯავრის მოდრეკით,
სიკვდილს მხოლოდღა თქვენ გადაურჩით...
