ქალბატონო

ქალო, სირცხვილია, შინ შედი,
ჰაერი ურცხვად გეხება და გლოკავს...

გიორგი ზანგური 

ლია დავითაძეს

 

ხელი დაიფარე
მუხლის_თავებზე,
მორცხვი სიშიშვლის პირას...
კანჭზე მოგხვევია
ქარი უტიფარი,
წავა, მოუყვება ნიავს...
არა...
ქალბატონო!
თავს ასე ნუ დახრი,
ქარს შენი სიამაყე ხიბლავს...
ხეებს შემოახსნა
მთრთოლავი ფოთოლი
ყელზე შეგაბნია მძივად...
თმაში შეგეპარა
ურცხვად აგიწეწა,
დავარცხნა არ გშვენისო!
გითხრა...
თვალებს ნუ აზიდავ
ზღვისფერი ამბორით,
წალეკენ ღმერთმანი ცის_კარს...
ტალღებად მომსკდარი
წამწამი დახარე,
გათელე, ნუ დაინდობ მიწას...
ნაბიჯს აუჩქარე
სხვანი ჩერდებიან
U, la, laaa...
გჩუქნიან მოჩურჩულე ტრფიალს...
ქურდული ჟინით
მზერას გაპარებენ,
ბაგეზე დაასკდათ სიტყვაც...
თუმცა რა სიტყვაა,
ვერც კი გიბედავენ,
ქარი გარს გეხვევა,
გიცავს...
კანჭზე მოგტმასნია
გლოკავს,
ქალბატონო!
შიშველი სიმორცხვის პირას...
ხელი დაიფარე
მუხლის_თავებზე
გრძნეული სინატიფე გიჩანს!!!

დედა

დაგვიბერდა გაზაფხული ჭადართან,
დრო დაგილევს  სიყმაწვილის ღალას,
მოვერცხლილა საფეთქელთან ჭაღარა
და ზამთრები უნებურად გღალავს...

გამიხუნდა შენს ძაძებზე ბავშვობა,
ბედ-ყისმათი ახლაც ისევ დამცინის,
მიუსაფარს, იმედი რომ მათბობდა,
ბეღურებმა ამიკენკეს ნაწილი...

წვიმს...

მონატრების სუსხში ვეხვევი,

ცრემლივით სველი და მლაშე...

გონებაზე ცივ სამოსს  მაცმევენ,

ოცნებებად გაბნეული წვიმის წვეთები !

ჩემი ფიქრივით სევდიან_დარდიანი,

ცის მარგალიტები, სიყვარულისფრად

იბნევიან ჩემს ღაწვებზე...

...და მაინც,

უბრალო,

 ტკივილამდე,
 მონატრების ცრემლი ეღვრება
ჩახსნილ გულისპირზე   დედამიწას...

31.03.2010