ბოშა

რამდენი წუთი,
უშენობის უკვე დავფურცლე,
ბოშა ქალივით
ხელის გულზე ხაზებს დავცქერი,
სადღაც გზას ვკარგავ,
ლაბირინთებს ვერ გადავურჩი,
ზურგი ამტკივდა,
ნაკვალევზე შერჩა ნამქერი...
სულ ერთი წამი,
ერთადერთი, ჩვენი სიცოცხლის,
ლოდინისაგან
ფერმიხდილი ხელით იძარცვა,
მე ყველა შემხვედრს
ვუნაწილე - გული, სიმორცხვით,
და ახლა დავალ,
უგულოდ და უცხოდ...

                                               ვიღაცა...