მჭირდები...

 მოგდევ...

ვიღლები...

ვჩერდები, რომ  ჩაგისუნთქო ისევ შენ...

მე ხომ ყველაზე მეტად მჭირდები ახლა...

ჰო, ვიცი  მეტყვი:

–„მეჩქარება“!

და...

გარბიხარ...

დღეს უსაშველოდ შეგიგრძენი, ამოგისუნთქე და დაპატარავდი...

სულ ერთი ციცქნა, ერთ წამში ჩაგტიე და გამიქრი...

ხელი გამოგიწოდე, მინდოდა ჩაგხუტებოდი, წამით, ერთ წამში შემეჩერებინე...

დღეს ხომ ყველაზე მეტად, სულის კივილამდე მჭირდებოდი...

„დროს ეჩქარება!“ მიპასუხე და ისევ გაყინულ თითებში შემომადნი...

ერთი  წუთი, სამოც  წამად დაყოფილი, სამოცი წამი, სამოცი წელიწადი   თორმეტად დანაწევრებული, თითოეული კი ოცდათერთმეტად, ხანაც ოცდაათი... ჰო კიდევ ოცდარვა და ოცდაცხრაც ხანდახან, ესაც ისევ შენ როგორ მოგესურვილება განავარდება, ისე უნდა აგიწყო მეც ფეხი...

მოგდევ...

ვიღლები...

ვეცემი???

არა, არ დავეცემი, მე გადეწევი...

მე ხომ მჭირდები...

Stuttgart      2009