როცა აღარავის და(ვ)ჭირდები...

დროის მოვინდომე გაჭენება,
წელი ავითრიე გაჭირვებით,
ნუთუ ისეთი დღეც გათენდება?..
როცა აღარავის და(ვ)ჭირდები...

წლები დამიბერდნენ ნაოჭებად,
ვკვებავ ჩემი სულის ნაწილებით,
კარი შემომიღო გაოცებამ,
-ნუთუ აღარავის და(ვ)ჭირდები?..

ჩქარობენ საწუთროს მეისრენი,
ცამდე მანძილს ვზომავ ნაბიჯებით,
ვიცი...
მესაფლავე(ვ)!..  შენ მიშველი
ხვალე, აღარავის და(ვ)ჭირდები...

მიწა თავისას მთხოვს, მემუქრება,
ჯერ კი, ადრე არის გაცილებით,
ლექსებო!..
გაგაშვილებთ თეთრ ფურცლებთან,
საწუთროს  ვიცი მე არ და(ვ)ჭირდები...