ძია ტარიელ

                 

არავინ უწყის, მერამდენედ  გაივლი იმ გზას,

რომელზეც უკვე წარუშლელი კვალი დასტოვე.

დედამიწა კი ამ ნაკვალევს,  მკერდში ჩაიკრავს,

როგორც უბელოდ დარჩენილი  დათვის ნატორევს...

მდუღარე სისხლით ამბოხებულს, გაიცვეთ სხეულს,

ლეგა ნისლებით ცრემლს შეუშრობ  რეალურობას,

მოსჩიჩქნი მიწას, ჩაჰგუგუნებ დარდებს, ჩახვეულს,

როგორ დაგნისლა წუთისოფლად, ბედმა უნდობმა...

იქნებ  და... დაღლა შეგაპარა  ,,დარდმა და ფიქრმა,

ტკივილმა, შენგნით რომ მოედო,  ობოლ სამყაროს...“

ამოანგრია საყუდელი გულმა, რომ ფეთქვა,

ცხოვრების გზებზე დალეული, ცას შეეყაროს...

მინდვრის ფსალმუნებს სულს უთრთოლებს მთები ხნიერი,

ვით ვარსკვლავი ცას, ამ სამყაროს გვივსებ ცარიელს,

ჟამთა სრბოლასთან შეუდრეკი  დაგაქვს იერი,

არ დაიჩოქებ ვერკვლის ციხე, ძია ტარიელ!...