* * *

ხანდახან ღიმილს დავემოყვრები,
ხან კი ცრემლისაც ვხდები ხიზანი,
ვერა საწუთროვ ვერ დამითანხმებ,
შენი არ მესმის, უქმად მიძახი...
ჰო, ერთხანობას მოგაყურადე,
მინდოდა შენი სავალით მევლო,
წყეულო, მახვევ გლოვის სუდარებს,
უმზეოდ სუნთქვა როგორღა შევძლო...